سوز دل داغ الماس دارد                                                                              يادي از اشجع ناس دارد

پر زاحساس باشد نهانم                                                                               نام عباس ورد زبانم

اي اميد و پناه سكينه                                                                              يادي از اشك و آه مدينه

اي علمدار تنها ترين شاه                                                                  اي تو خورسيد رخشنده را ماه

بازوانت ستون خيم بود                                                                         پرچم سبزت حصن حرم بود

بر وفايت وفا غبطه مي برد                                                                  بر صفايت صفا غبطه مي خورد

غيرت اللهي اي گلبن ياس                                                                        من به قربان نام تو عباس

كور خواند آنكه دستت جدا كرد                                                               اوج داد دست تو تا خدا كرد

گر چه تير عدو سهمگين بود                                                     چون به مشگت نشست شرمگين بود

وقتي آن آب از مشگ مي ريخت                                                             گوئيا بهر تو اشگ مي ريخت

از خجالت فرات آب گرديد                                                                      علقمه بسكه بي تاب گرديد

اي خداي كرم باب حاجت                                                                       كن سئوال گدايان اجابت

دستگيري كن اي دست بريده                                                                            از بند تعلق رهيده

ناز چشمان شهلايت اشكم                                                                   تشنه جرعه اي ده ز مشكم

سائل درگهم من غمينم                                                                                خادم آستان حسينم